Απώλεια

Λυγάς...
Τί να πρωτοξεχάσεις...
Ποιόν πόνο να παλέψεις...
Ποιό θάνατο να πνίξεις στο ποτό...
Παρόντα και μέλλοντα και θέλω κείτονται νεκρά...
Στιβαγμένα κουφάρια που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις.
Φίλοι, αγάπες, έρωτες, ζωή, όνειρα, ελπίδα.
Μόλις χαράξει μια χαρά ξεσπάνε κεραυνοί και την κόβουν στα δύο...
Παλεύεις να επιβιώσεις, μα σε πατάνε στο χώμα...
Ξανά και ξανά και ξανά...
Φεύγουν, προδίδουν, κλέβουν, ψεύδονται, γελάνε ή σε διώχνουν...
Και πάντοτε ξεχνάνε.
Σαν τα χρυσόψαρα...
Μα εσύ στη γυάλα της μνήμης και του άλγους κολυμπάς σε κύκλους,
προσπαθώντας να πνίξεις την ανάσα σου...
Να μην νιώθεις άλλο...