Δεν ξεθυμαίνει τ'άρωμα εκείνης της στιγμής...σταγόνες ουρανού τυλίγουν τις αισθήσειςκαι ευωδιές καθάριου μπλε χαϊδεύουν την ψυχή σου.Περίεργοι καιροί,περίεργα τους χορεύειςκαι σαστισμένη στέκεσαι παράμερακαι γνέφεις.Ανοίγεις τα χέρια στους ανέμουςνα τυλιχτούν οι εποχές των χρόνωνσε μια αγκαλιά από χιόνικι εύχεσαι οι χειμώνες να λιώσουνκαι να ανασάνει η άσπρη γηκι η ψυχή ν'ανθίσει.Αναρωτόμενη να ζεις ή να μή ζειςπια σκοντάφτεις σε ένα ουρανό καθάριο,όχι πια φαντασίωση μεγαλείου και παλιού σου έρωτα,μα μια κλεφτή ματιά στην ουσία της ύπαρξης σου.Με μια καινούργια ταυτότητα να νιώθεις στο πετσί σουδε δύνασαι να ατενίσεις το χάος και το θάνατο.Χλευάζεις την απελπισία στα μούτρακαι σκας ένα πονηρό χαμόγελο στην ύπαρξη σου.Κι αν αλλάζεις, τρομάζεις,μα πια δε φοβάσαικαι ξέρεις...
Στα χρόνια της σιγής και της απώλειαςχαράχτηκε η ψυχή με χίλια χρώματα,δροσιά σαν φύσηξε, λευκό φως και αεράκι,τα χέρια άπλωσες να κλείσεις στις χούφτες σου τον ήλιο.Και άπλωσες το βλέμμα σου στα χρώματαστους κάμπους, στις θάλασσες και στις βουνοκορφές,αντίκρυσες τον ουρανό και έβλεπεςτο φως από χίλιες δυο ζωές.Δροσιά πλημμύριζε το σώμα σου,τα χέρια σου, τα πόδια ως τα νύχιακαι μια μπουκάλα οξυγόνου στην ράχη σουσε φούσκωνε αγάπη μες στα στήθια.Απλώθηκες αγέρας από λευκά χρώματα,αγκάλιασες τον κόσμο στην ψυχή σουκαι η ευτυχία έπνιξε το όλον σουκι έλαμψε το φως στη μορφή σου.Και χόρευες σε σύννεφα από χιόνι,λευκά φτερά αιωρούνταν στον αιθέρακαι μύρια άστρα φώτιζαν το σύμπανκαι η φωνή σου χάραζε ουράνιο σέλας...Με δυο χεράκια, λευκά περιστεράκια,αγγίζεις χλωμά πρόσωπα, συννεφιασμένα,και με χαμόγελο τα λούζεις της ψυχής σουκι αυτά παύουν να'ναι πια θλιμμένα.Κι απλώνεις το κορμί σου στον ήλιο,να λιώσει στις ακτίνες και στο φωςκι ανοίγεις την ψυχή σου φύλλο φύλλοστο Όλον, στο Απόλυτο, στο Θεό.Ανάλαφρα πατάς και χορεύεις,τραγούδια ψυθυρίζεις χαρωπά,δροσιά στο διάβα σου σκορπίζειςκαι νιώθεις πως πια ζεις αληθινά!
