Σαν 'ρθεις θα πλέξω την αστροφεγγιά κόσμημα να φορέσεις
και ισαγγέλους θε να βρω φτερούγες να ιππεύσεις,
στα ουράνια διαμαντένιος βασιλιάς
της γης, της σκέψης, της φυγής και της φλεγόμενης έλξης.
Σαπίσανε τα χρόνια μου στο χώμα της ντροπής
και λιώσανε τα δάκρυα στο βλέμμα τ' ουρανού.
Γέλιο παιδιού η θύμηση της κάθε σου πνοής
και μια γλυκειά ανακούφιση γεμίζει την ψυχή.
Ίσως να βρέθηκε αυτό που αιώνια το ψάχνω
κι ίσως να κλάψω τον χαμό που θωρρώ τον τρομερό μου δράκο.
Μα η ζωή με απήγαγε και στα ουράνια με σέρνει
βορά του λέοντα του Ζυγού
σ'αστερισμούς της Τύχης.
Κι αν γκρεμιστώ στα Τάρταρα
μια θύμηση θα μείνει
των φτερών που σου δώρισα
ισάγγελος να γίνεις...
