Σαν όνειρο προβάλλει η μνήμη σου
επιστροφή της πράσινης φωνής
και καρδιοχτύπι τραγουδούν τα χείλη σου
μιας πάλευκης, πανέμορφης ζωής.
Ταξίδεψες σε πέλαγα μαυρισμένα
ξεχάστηκες στα λόγια της ντροπής
αποζητούσες να βρεις όσα'ναι χαμμένα,
θαμμένα, ξεχασμένα στα έγκατα της γης.
Τα βήματα σε διώχναν από κοντά μου,
το βλέμμα σου σαν νόμισμα κενό
η ανάσα πίσσα από τα σωθικά μου
το μυαλο σου μαύρο και λειψό.
Σ'ένα γαλάζιο ήλπιζα να σε βρω
βυθισμένη στα νερά της σιωπής
με κείνο το χαμόγελο του παντός
να απλώσεις το χέρι να με δεχτείς.
Ταξίδεψα μακριά και κουράστηκα
με εξάντλησε η ασχήμια αυτού του κόσμου
μακριά σου ένιωθα μόνη μου και άδεια
χωρίς τη θέρμη και το λευκό σου Φως μου.
Στις όχθες που περιπλανήθηκα χαθήκαν
οι φίλοι, οι δικοί μου, οι συγγενείς,
όσα ήξερα γκρεμιστήκαν
θαφτήκαν στα έγκατα της γης.
Μήνες έσκαβα στη λάσπη
αποζητούσα όσα είχαν πια χαθεί
έψαχνα στα μαύρα προσώπα για λάθη
που θα έφτιαχνα αν έπαιρναν ζωή.
Απόμεινα μονάχη να σκαλίζω
το χώμα μαυρισμένη απ'την ντροπή
απέστρεψα το πρόσωπο από Σένα
τον Άνθρωπο που ξέρει να μισεί.
Βυθίστηκα στη γη και αποζητούσα
να με πνίξει σαν μάνα στοργική
να ασπρίσει, να ραγίσει, να ξεβάψει
τη λάσπη που πνίγει την ψυχή.
Και σαν χάθηκε στο χώμα και ο τελευταίος
έστρεψα το βλέμμα πιο ψηλά
και στον καθρέφτη ο ουρανός φαντάζει
γαλάζιο με τα μάτια μου για φτερά.
Σ'ένα γαλάζιο ήλπιζα να σε βρω
βυθισμένη στα νερά της σιωπής
με κείνο το χαμόγελο του παντός
να απλώσεις το χέρι να με δεχτείς.
Σαν όνειρο προβάλλει η μνήμη σου
επιστροφή της πράσινης φωνής
και καρδιοχτύπι τραγουδούν τα χείλη σου
μιας πάλευκης, πανέμορφης ζωής.
Στον ουρανό ταξίδι και φωνάζεις
τόση χαρά που νιώθεις θα πνιγείς
τα φτερά στους ώμους σου τινάζεις
και ξεχύνεσαι στο Φως της Ζωής.
