Αφέθηκες στον μπλε ήλιο και στα λευκά σύννεφα
ταξίδεψες στα κόκκινα νερά της λήθης
και όπως βυθιζόσουνα
το Τέρας βρυχήθηκε άξαφνα στα σωθικά της γης.
Τα δάκρυα δεν τελέψανε ποτέ
τα χρόνια κόκκινα σαν τα ψέματα που δεν πίστεψες
σαν τα ψέματα που δεν θα έλεγες Αν...
Ταξίδεψες, ναι, στη γη ηρώων και τρελλών
Μέθυσων και μύθων.
Ο θάνατος μύριζε στις γωνιές
ρακί στα σοκάκια και στα κόκκινα πρόσωπα.
Μαυροντυμένοι γέροι σέρνονταν σε μια ζωή κόκκινη σαν τα χώματα.
Αφέθηκες στον μπλε ήλιο και στα λευκά σύννεφα
το ταξίδι της σιγής και της λήθης
μα όλη η ομορφιά του κόσμου δεν μπορεί πια...
δεν μπορεί πια να σε φέρει πίσω.
Καθώς βυθιζόσουν το Τέρας ούρλιαξε
με τη φωνή που ήξερες, μα δεν γνώριζες
με τη φωνή που ήλπιζες ποτέ να μην ακουστεί
Σείεται ο κόσμος γύρω σου,
μα εσύ ουρλιάζεις
Γελάς χαιρέκακα
Ουρλιάζεις
Κι όπως γκρεμίζονται όλα γύρω σου νιώθεις επιτέλους μια άγρια χαρά.
Ταξίδεψες σ'όλη την ομορφιά,
έψαξες, βρήκες και έζησες τον Παράδεισο
με αδημονία γεύτηκες το τέλειο της φύσης
μα είναι αργά...
Νεκροί θεοί και άνθρωποι.
Φίλοι, συγγενείς και αγάπες.
Το τέρας τρέφεται πια σε κάθε ανάσα σου
και η ψυχή σου άδεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου