Σιγή

Σαλεύει η σιγή, οχιά της λύπης.
Στάζει αίμα η χούφτα σου
χαρακιά μονογράμματος...
Ο καιρός γαρ εγγύς,
μηδενός τέλους ελπίζεις.
Λευκό μαντήλι σκούριασε
στα δάχτυλα απ'ατσάλι.
Τα βήματα θυμάσαι,
μήνες πριν
που θανάτωσες τη Μία σου Ελπίδα.
Κυλίστηκες στην Άβυσσο και γυμνώθηκες ζωής
φέροντας πληγές του Φαραώ στο μέτωπο.
Σιγή. Πίκρα και οργή.
Και μια ανάσα σάπια που περνά ανάμεσα απ'τα φύλλα.
Σφίγγει τη λεπίδα η καρδιά
και γραφεται στο δέρμα
βουβό μονόγραμμα ζωής.

Η ψυχή του Διομήδη

Ράγισε το κρύσταλλο που φέγγιζε η έπαρση
καθώς κατάπινες χολή και φαρμακωνες το αίμα.
Οπλές προσγειώθηκαν βαριά στην καρδιά σου
και στρίψανε με οργή να την κομματιάσουν.

Ερέββινα μάτια, πια σου μιλούν σαν να'ναι στο μυαλό σου
και λυγάει η καρδιά σε βλέμμα καθάριο που ανατριχιάζει.
Καθρέφτης. Φέρνει σύγκριο και κόβεται το αίμα.
Δεν κρύβεσαι, μα σκύβεις το κεφάλι στην αρετή που τόσο σε τρομάζει.

Ξεκάθαρα τα βήματα.
Βαζίζουν, τρέχουν ή καλπάζουν.
Με σταθερότητα που θα ζήλευε ο βράχος του Σινά.
Αλήθεια και σε ανατριχιάζει,
καθώς μιλά μες στην καρδιά σου ο ευγενής όλων των θηρίων.

Κι υποτάσσεσαι στο μεγαλείο.
Λυγά η καρδιά και κλαις από συγκίνηση.
Καθάρια ζωή...