Σαλεύει η σιγή, οχιά της λύπης.
Στάζει αίμα η χούφτα σου
χαρακιά μονογράμματος...
Ο καιρός γαρ εγγύς,
μηδενός τέλους ελπίζεις.
Λευκό μαντήλι σκούριασε
στα δάχτυλα απ'ατσάλι.
Τα βήματα θυμάσαι,
μήνες πριν
που θανάτωσες τη Μία σου Ελπίδα.
Κυλίστηκες στην Άβυσσο και γυμνώθηκες ζωής
φέροντας πληγές του Φαραώ στο μέτωπο.
Σιγή. Πίκρα και οργή.
Και μια ανάσα σάπια που περνά ανάμεσα απ'τα φύλλα.
Σφίγγει τη λεπίδα η καρδιά
και γραφεται στο δέρμα
βουβό μονόγραμμα ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου