Αγέρας φύσηξε και παρέσυρε τα δάκρυα
που ξόδεψες στον ηλιο, στη βροχή...
Ο Αγαρηνός ξεμάκρυνε γεμάτος αποστροφή,
δεν χάρισε μήτε ματιά στο παλαιό λιμάνι
και με βήματα γοργά αποζητούσε να προκάνει
μία ζωή που αγνοείς, κι ας λαχταράς να νιώσεις,
μα δε σε προσκάλεσε κανείς το Χάρο να ματώσεις.
Κι ο καθρέφτης μάστιγα, τον σπας
και μπήγεις τα κομμάτια στα μάτια σου
να μη θωρούν τη χαίτη που ξεμακραίνει.
Τραγούδια μόνο απέμειναν να ψέλνεις στον αγέρα
κι η ανάμνηση της σιωπής, που χίλια κομμάτια κόβει
το γέλιο που ξεχύθηκε σε χρόνια σαπισμένα
και ένς πόθος τραγικός, σαν μαίγερας φοβέρα...
Μπήγεις το χέρι στην καρδιά κομμάτια να τη σκίσεις
μην τύχει κι ο χτύπος ακουστεί που δειλά φωνάζει σ'αγαπώ.
Κι όπως στο δρόμο μετράς τα φώτα και τις κόρνες
πέτρα ρίχνεις πίσω σου κι ας ξέρεις θα μαρμαρώσεις.
Τούτη τη νύχτα κήδεψες καράβι σαπισμένο
που μες στο τρελλό μεθύσι σου θάρρεψες ζωντανο.
Κι η τρέλλα πως καθρέφτισες στον όρμο τον εαυτό σου
σε τράβηξε στο μαύρο βυθό και πνίγηκες σ'ένα βουβό λυγμό.
Κι ας φτύνεις χολή το ψέμα σου, μην βριζεις τον καθρέφτη...
Το γυαλί δεν είναι ό,τι αποκαλείς εαυτό.
Ξεγέλασες το Χάροντα και στη γη διαβαίνεις
μα μόνο έναν δεν μπορείς παρά να'χεις για θεό.
Μία καρδιά ζητούν τα πλήθη της Βαβυλώνας
και να τη χωρίσεις δεν μπορείς κι ας χωρά το σύμπαν.
Μ'αποστροφή απέστρεψαν το βλέμμα απ'την αρένα
καθώς οι λέαινες χύμηξαν να σε κατασπαράξουν.
Ξεμάκρυνε ο κουρσάρος σου με χαμηλά το βλέμμα
και σ'άφησε βορά στους λέοντες που ποθούσες να δαμάσεις.
Αιμόρφυτη σπαρταράς στο χώμα του θανάτου
και, πολύ αργά, συνειδητοποιείς πως μια καρδιά μόνο έχεις.
Καθώς ζυγώνουν τα θεριά ανοίγεις τα χέρια
και προσμένεις το διαμελισμό, λύτρωση απ'το ψέμα...
