Ψιθύρισε ο Λίβας λογάκια της ερήμου
κι ανέμισε ο κουρσάρος σου τα πανιά αντάμωσης...
Βουλιάζει η ψυχή σε όνειρα υγρά
και καθώς φεύγει η σκιά ο χρόνος σαν να παγώνει.
Μια ευχή τ'αντάμωμα σε βογγητά υπόκωφα
και ο Αγαρηνός σαλπάρει σε σκοτάδια τόσο γνώριμα
που η συνήθεια του φωτός σε έκανε να ξεχάσεις
μα βαθειά στην ψυχή ο πόθος πάλι θεριεύει
σαν σταλαχτίτες λιώνουνε στα μάτια οι εικόνες
και αναζωπυρώνει η ανάγκη να σαλπάρεις
με το κουρσάρικο που ξεμακραίνει.
Κι ας καίγεσαι στου λίβα το χορό σωπαίνεις...
Μην οι λέξεις κλέψουν τη χαρά
και τα βλέμματα την ίδια τη ζωή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου