Άγγελος

Απόηχος κάποιας ευχής ζυγώνει τ'αυτιά του χρόνου
κι αναρριγούν τα σωθικά στην όψη της μνήμης.
Ερρέβινη χαίτη φορεί και κοσμήματα απαξίωσης
περιπατεί τα βράχια της ζωής σαν άγγελος τιμωρός.

Απόηχος κάποιας ευχής, φορεί τα όνειρα σου
και βλέμμα από χρυσάφι και μέλι χαιδεύει την ψυχή σου.
Φέρει τα χρόνια που ξεχνάς σημάδι στον καρπό,
μαύρο μελάνι στίγματος χαράζει την αλήθεια.

Υποκρίνεσαι πως ξεχνάς τη φύση της εικόνας
και σκύβεις το βλέμμα, δισταγμός στη θέα της ψυχής του
κι ας αναρριγεί το στήθος σου σε οσμές κάποιας νιότης
και όνειρα της αντίδρασης, του νέου και φοβερού.

Μια μωβ γραμμή αποστήθισες και όνειρα υφαίνεις
με μια ανάγκη πύρινη και μια ελπίδα ψεύτρα.
Και σα ζυγώνει ο Αγαρηνός σκύβεις, κοιτάς το χώμα
μην αντικρύσει τη μορφή και καθρέφτης του μοιάσει.

Ξύνει τα νύχια η λέαινα σε κορμούς αναστολής
και ονειρεύεται τα μεσημέρια χρυσάφι και μέλι.
Απόηχος κάποιας ευχής ζυγώνει τ'αυτιά του χρόνου
κι αναρριγούν τα σωθικά στην όψη της μνήμης.

Σε πρόφτασε ο εξάγγελος σε απρόοπτο χρόνο
και αναρωτιέσαι ποιά σιγή θα σώσει την πλημμύρα.
Απόηχος κάποιας ευχής και αναρριγείς από πόθο
σκύβεις την κεφαλή και απεύχεσαι εκπλήρωση ονείρου.