Καλπάζεις..
Στα όνειρα που βασίλισσα καβαλάς δράκους και ανέμους.
Ο ημίθεος σου γνέφει για μια ζωή που δεν θα ζήσεις..
Κλεφτά κοιτάς το έμβρυο που μεγαλώνει στα σπλάχνα,
καρδιά και πνίγεται στο αίμα της αγάπης.
Προσπαθείς να θυμηθείς κάποιο παιδί που αντίκρυσες
στα μάτια του τον ήλιο
και τη θέρμη ενός καλοκαιριού Τιτάνων.
Σε ξελόγιασε ο Διομήδης πριν χρόνια
ψιθυρίζοντας στ'αυτί σου μύθους και αλήθειες για τα Άλογα.
Αγγίζεις το στέρνο του Θεού που ορίζεις
και νιώθεις τη δύναμη Αμαζόνας στα σκέλια.
Θα καβαλήσεις κεραυνό και πάλι?
Θα τραγουδήσεις στο αυτί του ανέμου?
Κι ας ξέρεις πως δεν μπορείς να τον κρατήσεις
όμηρο με τα δυο σου πόδια..
Κι ας σφίγγεις την πλάτη του γερά
θα σε πετάξει στη λάσπη, γριά μαινάδα
που θυμάται της νύχτες της σιωπής.
Επίσκεψη δεν γυρεύεις,
μήτε θυσία στο βωμό του απόλυτου μεγέθους.
Δεν θα γευτείς την αμβροσία πάλι?
Δεν θα καλπάσεις στα λαγώνια της ζωής?
Σε ξέρω Τέρας και Γριά αιώνες τώρα,
παιχνίδια παίζεις στην πλάτη των Αλόγων.
Προσφέρεις τη χούφτα γεμάτη βρώμη
και τους βγάζεις τα δόντια να μήν μπορούν
πια να γελούν ή να δαγκάνουν..
Κι όταν υποταχτικά σ'ακολουθούν
με σκυμμένο το κεφάλι
στρέφεις τα καπούλια επιδεικτικά να βαριανασάνουν
πριν ξεχυθείς σε κάποιον κάμπο Λεύτερη να τρέχεις.
Κι ας το θυμάσαι το Παιδί,
Καλπάζεις..
