Σκάλες ποτισμένες ήλιο η χαίτη σου, ανεμίζει στο μελτέμι.
Τα ηλιοβασιλέματα σε βρίσκουν σε λιβάδια να βοσκάς πόθο και προσμονή.
Κυλιέσαι στο χώμα περιχαρής και πλήρης μια άγριας ευδαιμονίας..
Καθώς σταγόνες άστρα βρέχουν το βρώμικο κορμί σου
κι αναστεναγμοί φουσκώνουν το μέρος της καρδιάς.
Σ'αγγίζουνε οι Γίγαντες και τρέμεις στη σκιά Τους..
Νιωθεις παιδί και γελάς με την ένταση αιώνων.
Κι ίσως κάποια στιγμή σε αγκαλιάσει ο Ίππος της Θράκης
κι αφεθείς στον κόρφο μιας πατρίδας να γιάνει τις πληγές σου..
Βυθίζεις τα χέρια στο χώμα και τα νιώθεις να απλώνουν ρίζες ως το κέντρο της Γης.
Τα μελτέμια σε νανουρίζουν με το βλέμμα στον ορίζοντα χρωμάτων.
Προσμονή...
