Πεταλούδα

Στα χρόνια της σιγής και της απώλειας
χαράχτηκε η ψυχή με χίλια χρώματα,
δροσιά σαν φύσηξε, λευκό φως και αεράκι,
τα χέρια άπλωσες να κλείσεις στις χούφτες σου τον ήλιο.

Και άπλωσες το βλέμμα σου στα χρώματα
στους κάμπους, στις θάλασσες και στις βουνοκορφές,
αντίκρυσες τον ουρανό και έβλεπες
το φως από χίλιες δυο ζωές.

Δροσιά πλημμύριζε το σώμα σου,
τα χέρια σου, τα πόδια ως τα νύχια
και μια μπουκάλα οξυγόνου στην ράχη σου
σε φούσκωνε αγάπη μες στα στήθια.

Απλώθηκες αγέρας από λευκά χρώματα,
αγκάλιασες τον κόσμο στην ψυχή σου
και η ευτυχία έπνιξε το όλον σου
κι έλαμψε το φως στη μορφή σου.

Και χόρευες σε σύννεφα από χιόνι,
λευκά φτερά αιωρούνταν στον αιθέρα
και μύρια άστρα φώτιζαν το σύμπαν
και η φωνή σου χάραζε ουράνιο σέλας...

Με δυο χεράκια, λευκά περιστεράκια,
αγγίζεις χλωμά πρόσωπα, συννεφιασμένα,
και με χαμόγελο τα λούζεις της ψυχής σου
κι αυτά παύουν να'ναι πια θλιμμένα.

Κι απλώνεις το κορμί σου στον ήλιο,
να λιώσει στις ακτίνες και στο φως
κι ανοίγεις την ψυχή σου φύλλο φύλλο
στο Όλον, στο Απόλυτο, στο Θεό.

Ανάλαφρα πατάς και χορεύεις,
τραγούδια ψυθυρίζεις χαρωπά,
δροσιά στο διάβα σου σκορπίζεις
και νιώθεις πως πια ζεις αληθινά!