Σφίγγα

Χόρεψε, όπως δε χόρεψες ποτέ,
στην άκρη της αβύσσου,
στροβίλισε το άμοιρο κορμί
στο χείλος του γκρεμού σου.

Tράβα τα χείλη σου με βια
να δούνε πως γελάς
και σκούπισε το δάκρυ σου
μην προδώσει την ψυχή σου.

Tύλιξε με πέπλο ροζ τη θύμηση
και βούτηξε σε ανθόνερο
να μην ακουστεί η κραυγή σου.

Απώλεια και οδύρεσαι
στο χώμα των δακρύων,
απουσία και μοιρολογάς
τη μοίρα των αχρείων...

Στο κλέψανε απ'την αγκαλιά
και μαζί σου πια γελούνε,
ληστέψανε την καρδιά
και για πάντα θα στη χρωστούνε.

Τετέλεσται και οδύρεσαι
στο χώμα των δακρύων,
σπαράζεις και τα χείλη σου
σφίγγονται στο αντίο...

Μισείς μα κρύβεις την οργή,
ηφαίστειο της λύσσας
σιγοβράζει και άξαφνα
θα πνιγείς στην πίσσα.

Κι η εκδίκηση σου τρομερή,
Μενάς λυσσαλέα
θα χυμήξει να κατακρεουργήσει
και να στροβιλιστεί στο αίμα

και θα απομείνεις να θρηνείς
όσα πια χαθήκαν
και δακρυσμένη θα γελάς
και ύστερα, πάλι θα σιωπάς
σα μυθική Σφίγγα.