Τα βήματα αχνά και κόκκινα
στους δρόμους του μυαλού σου.
Δε γύρισες για χρόνια το βλέμμα στο περβάζι.
Ξεράθηκε η γλάστρα και τα όνειρα
που στο παραθύρι στοιβάζεις.
Μια ανάμνηση στο τζάμι τιτιβίζει
και η βαρυχειμωνιά το ξέρεις θα την πνίξει.
Σφίγγεται η καρδιά, δε θα τ'ανοίξεις το παραθύρι
να ξεψυχά θα την ακούς σα μικρό σπουργίτι.
κι οι τύψεις θα σε πνίξουν που ποτέ δε θέλησες να θυμηθείς
κι οι ενοχές που δεν αντίκρυσες, δε δέχτηκες, δε θυμάσαι...
Σφαλισμένο το παράθυρο και το βλέμμα σου το αποφεύγει
Δεν κοιτάς, δεν κοίταξες κι ούτε και θα κοιτάξεις.
Ξεψύχησε η ανάμνηση, κόμπος στη φωνή σου
Σφαλιστό παράθυρο και σφαλιστή ψυχή σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου