Λήθη, αγαπημένη εσύ
πικραμένη εσύ
πολύτιμη εσύ...
Ξαπόστασε στα πόδια μου,
σα μικρό παιδί,
να ονειρευτείς τον κόσμο
αγαθών και τρανών ηρώων.
Γείρε στο πλάϊ μου και ψιθύρισε μου,
σαν εραστής, μεγάλη μου αγάπη,
όσα δε θέριεψαν ποτέ στα σωθικά μου.
Τον ουρανό που δεν αγκάλιασα μήτε για μια φορά
και το θεριό, το λέοντα που ψάχνω στα όνειρα μου
και ψιθύρισε μου ανάλαφρα τα όνειρα που ξεθώριασαν
και το πέλαγο που με πρόδωσε και τη μοναξιά μου...
Λήθη, αγαπημένη εσύ,
άκουσε τη σιωπή μου
απόμεινα μονάχη μου
στη μνήμη και στη δύνη.
Ξαπόστασε στο πλάϊ μου,
δώσε μου φιλί γλυκό
και αποκοίμισε με...
5 σχόλια:
μαράκι, είναι ίσως η αποδοχή και η συμφιλίωση με το παρελθόν αυτή που χρειαζόμαστε, παρά η λήθη...
:)
Κι αν μας λείπει το παρελθόν, τότε η λήθη δεν είναι ανακούφιση?
τεράστια ανακούφιση! αλλά αντέχεις να ξεχάσεις κάτι που αγαπάς; ή τουλάχιστον αγάπησες;
Λήθη αγαπημένη εσύ, λατρεμένη εσύ
σκότωσες το σπουργίτι της ανάμνησης
κι η αγάπη περιφέρεται πια ορφανή σε σοκάκια μακριά από εδώ.
Λήθη, μισητή μου εσύ,
έκλεψες την αγάπη σε μια ανάμνηση.
Κλειδωμένη χάσκει από μια τρύπα
και φωνάζει να της ανοίξω να λάμψει ξανά.
Όντως Αγγελίνα, δεν αντέχω να χάσω κάτι που αγάπησα. Και μόνο η ανάμνηση του είναι ευτυχία...
:)...ξέρω...
Δημοσίευση σχολίου