Κρατώντας ένα φακό ψάχνεις στο σκοτάδι.
Δακρύζεις...
Καθώς δαίμονες ξεχύνονται και σμιλεύουν την ψυχή σου.
Φαντάζουν όμορφοι καθώς φεύγουν απ'τα πρόσωπα των ανθρώπων...
Φαντάζουν ξένοι καθώς τους βλέπεις να σβήνουν.
Μια υποκρισία γνώριμη και μια οργή πόσο δική σου...
Γελάς, μα βαθειά μέσα σου κλαις.
Για τον πόνο των ανθρώπων και τα πάθη.
Γνωρίζεις τα πρόσωπα τους, χαράχτηκαν σε ένα σταυρό.
Στάξανε το αίμα τους στο χώμα που πατάς.
Κι αναρωτιέσαι...
Ποιός φακός θα φέξει τη δική σου την ψυχή.
Ποιό μαγικό πέπλο θα τραβηχτεί ν'αστράψεις.
Τα βουνά και το νερό σε καλούν.
Ηχεί το κελάρυσμα από γάργαρα ρυάκια...
Κάθεσαι με διπλωμένα πόδια στη γη
και τραγουδάς στις νύμφες τραγούδια της αγάπης.
Κι εκεί αγαλιάζεις...
Λεύτερη από σκιές και φωτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου