Τρεκλίζεις στα σοκάκια μεθυσμένος.
Ζαλάδα και αναγούλα στην ψυχή...
Στις σκοτεινές γωνιές ξερνάς τα δάκρυα σου.
Τρομάζεις απ'τις σκιές της ζωής.
Σε ρώτησαν οι φίλοι πώς περνάς,
απάντησες η επιβίωση πονά...
Καρφώνοντας το βλέμμα στο κενό
σκοτείνιασες τη μάσκα που φοράς.
Σωριάζεσαι σε ήσυχες γωνιές,
ακούς τα βήματα του κόσμου.
Πίσω από βλέφαρα κλειστά
ζεις τους εφιάλτες κάθε δρόμου.
Διάολοι σ'αρπάζουν απ'τα μαλλιά,
γελούν καθώς οργίζεται η μορφή σου
και σαν τσιρίζεις από μίσος και χαρά
τσακίζουν τη σαθρή ύπαρξη σου.
Ο πόνος σου σε έφτιαξε σακάτη.
Η πίκρα σε ονόμασε αρά.
Δαιμόνια τύχη σε χάραξε στην πλάτη.
Σακάτης χρόνος τρεκλίζει και γελά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου