Κι ας μην γίνεις ποτέ δικός μου
τα δάκρυα θα κυλούν σαν βάλσαμο στην καρδιά
καθώς οι νύχτες θα αναπολούν τα φωτα και τα σύννεφα.

Κόκκινη βροχή πότισε η μοίρα το δρόμο της απώλειας
και βάφτηκε το δέρμα μια ένωση της φωτιάς.
Αντίκρυσα τη φύση του θεριού
και αγάπησα τα μυτερά του δόντια.

Κι ας γρύλιζε με λύσσα μες στην ψυχή μου
εγώ αγαλίαζα από αγάπη..
Άστραφτα στη νύχτα
και βάδιζα στα σύννεφα άλλων κόσμων.

Το Φως απορροφούσε τη Λύσσα
και ψιθύριζε ο Λύκος λόγια από καρδιάς
ντυμένος προβιά Λευκού Προβάτου...
Μια Αλήθεια που τρομάζει και ξεχνιέται.

Η Κόλαση σε ξέρασε, δεν της ταιριάζεις.
Και τούτη η Γη σε κλωτσά με Πόνο που δεν αντέχεις.
Κι αφήνεσαι στη Θλίψη και το Θάνατο
καθώς άγριο σκυλί γλύφει τις πληγές σου.

Προσπαθείς να θυμηθείς τη Ζωή
ενώ φιλιά στάζουν σε κυνόδοντες νεκρούς.
Κι η Θύμηση σε τσακίζει...

Θα κοιμηθείς και πάλι με το ξημέρωμα,
αφού ακούσεις τα πουλιά να κελαηδούν
και τους ανθρώπους να κινούν για τις δουλειές τους.

Σε ένα Παράδεισο κοντά
θα ξημερώνει για άλλους.
Μυρωδιές από σβουνιά και τρίχα.
Τα σκυλιά θα τρέχουν στην πόρτα
να προυπαντήσουν τους φίλους.
Και τα άλογα θα κοιτούν
όσους ανοίγουν την πόρτα.

Θα ξημερώσει.
Πάλι...
Σε μια ζωή γεμάτη Οδύνη και Χαμό.
Αφέθηκες στον Άρχοντα του Χάους
μα ούτε Αυτός σ'αγγίζει Πετρωμένη.

Ουρλιάζουν Λύκοι στα όνειρα του ξύπνιου,
μα εσύ θυμάσαι τον Παράδεισο.
Και η καρδιά σε πρόδωσε ξανά.
Νεκρή αφήνεσαι στη Δύνη,
να σε σπαράξει Πόνος,
μή και νιώσεις πως ακόμα ζεις.

Και ας μήν γίνεις Ποτέ δικός μου
οι Θάνατοι θα σε φυλούν κάθε νύχτα.
Και η καρδιά θα σε πονά
καθώς θα αφήνεται ξανά
στη Δύνη του Απολυτου Τίποτα.