Ευθύνη

Καθώς πίνεις το δηλητήριο και ρουφάς με μανία το θάνατο
αναρωτιέσαι την ευθύνη που φέρεις σε δυο πληγωμένες φτερούγες...
Τις μαδάς μετρώντας τα δάκρυα και απέμεινες γυμνή και παγωμένη.
Στέκεσαι πίσω από το τζάμι γεμάτη αίματα, μπογιές πολέμου και οργής.
Κοιτάς το μέλλον που σε καλεί, μα είσαι καθηλωμένη,
σε μια αγκαλιά και μια κραυγή απελπισίας.
Γιατί το μέλλον φέρει το παρελθόν ζυγο βαρύ στην πλάτη
και μπήγει καρφιά στα μέλη σου η κάθε σκέψη.
Ξόδεψες χρόνια, πόνο, καρδιά και απέμεινες να κοιτάς το τζάμι
καθώς ό,τι αγάπησες και πίστεψες καλπάζει μακρυά σου,
σε ξεχνά, σε εχθρεύεται, σε αμφισβητεί...
Και καθώς λυγάς, κουφάρι ματωμένο,
συνειδητοποιείς πως φεύγοντας
σου'κλέψαν την ψυχή...
Κ νεκροζώντανη στον κόσμο περιφέρεσαι,
μια ανάμνηση της ζωής που φώτισε την ύπαρξη σου...
Κουφάρι ματωμένο που γελά και σκορπίζει στους ανέμους,
καθώς όρνια σκίζουν ό,τι απόμεινε από τις σάρκες σου
κι εσύ γελάς που ο θάνατος σε εχθρεύεται ακόμη...
Μα κι αυτός θα σε έβλεπε υπεύθυνη για όλα
και λύτρωση δεν θα βρισκες ούτε νεκρή στο μνήμα.
Ματώσανε οι πλάτες σου, μαδήσαν τα φτερά σου
και σωριάζεσαι, ελπίζοντας να'σαι νεκρή,
χωρίς να σπας το τζάμι...