Ανάγκη

Ξεθάρρεψε η προσμονή και πρόβαλε στην πόρτα,
ήλιος του καλοκαιριού στέκει αγέρωχα σαν πρώτα...
Θερμαίνει την άδεια σου ψυχή, της δίνει ευωδίες
να κοιμηθείτε αγκαλιά με όνειρα και αξίες..

Κι ας άλλαξε η όψη σου, καθρέφτης και σε ψάχνει
βαθειά βαθειά ως στην ψυχή αλήθεια να ξεθάψει.
Στο βλέμμα του ο εαυτός που άφησες νεκρό...
Ο πόνος και ο οδυρμός από το ξένο παρελθόν.

Κι ανασαίνεις τη σιγή του πόθου και του λάθους.
Απολαμβάνεις τη φωνή του πατρικού σου βάθους.
Οικεία και ασφαλή τα μέλη του Μοριά
και αφήνεσαι στο άγγιγμα της προσμονής και της λευτεριάς.

Να ξαποστάσεις στη ζεστασιά της ομορφιάς του κόσμου
και να εισπνεύσεις ευωδιές του απόλυτου σου κόσμου.
Κι αφήνεσαι... Στη προσμονή, στη θλίψη, στην ανάγκη..
Να καθρεφτίζει ο αναστεναγμός την πιο μεγάλη αγάπη...