Προβάλλει ο ήλιος ξανά...
Διακρίνεις το φως πίσω από τσιμέντα και κάγκελα.
Ακούς πουλιά να τραγουδούν
και σκουπιδιάρικα να γδέρνουν την άσφαλτο.
Γεμάτη η ζωή σου χρώματα, τραγούδια και αλκοόλ.
Τεστοστερόνη βουτηγμένη σε ψέμματα και μίσος.
Λίγο χώμα να καλπάζεις και ουρανό να κοιτάς σαν πέφτεις.
Πόνο στο κουρασμένο σώμα να σου θυμίζει την απώλεια.
Δύσπνοια και βήχα του θανάτου της ελπίδας.
Λόγια φιλικά που σκίζουνε τα σπλάχνα
και φωτογραφίες που θυμίζουν τη ζωή σου...
Οσμίζεσαι τη μέρα που ξεκινά και αναστενάζεις.
Θυμάσαι?
Όχι πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου