Ματωμένα χέρια στραγγίζουν τη ζωή από τα σπλάχνα.
Βάφουν τα μάτια να δείχνεις όμορφη
μή και σαγηνέψεις το Βαρκάρη και σε ταξιδέψει στη λήθη...
Στον ποταμό που απαλύνει την οδύνη και πνίγει τους λυγμούς.
Ταξίδι στη χώρα της αναισθησίας και της φυγής...
Ταξίδι...
Φλερτάρεις το κενό σαν γνώριμο εραστή
που χρόνια σε καλεί στην κλίνη του Θανάτου
στην αγκαλιά της λήθης και της σιγής.
Κει θε να'σαι, ψιθυρίζει, δίχως καρδιά και άλγος,
Πριγκίπισσα μαρμάρων και νεκρών.
Πορφύρα απ'το αίμα σου θα βάψει
το θρόνο που θα κείτεσαι...
Τσιμέντο και γρασίδι.
Τα γατιά της γειτονιάς
θα γλείψουν το κουφάρι σου σε ένα στερνό αντίο.
Κι η δροσιά απ'το ξημέρωμα θα ραίνει το άψυχο κορμί σου.
Μια αγκαλιά απόλυτη στου Άδη το βυθό...
Το σκότος πάπλωμα ελαφρύ όπως τότε στην κοιλιά της μάνας...
Επιστροφή στην αρχή του τέλους της ζωής σου.
Στο τελευταίο τρεμόπεγμα των βλεφάρων σου
ένα άτι θα καλπάζει,
το όνειρο που θάφτηκε στον τάφο της καρδιάς σου.
Και τα παιδιά που αγάπησες θα σε αλείψουν μύρο...
Σφουγγίζοντας τον πόνο σου με την παιδική καρδιά τους
σ'ένα χαμόγελο θα αστράψει η ψυχή σου
καλπάζοντας στο όνειρο ζωής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου