Τρικυμία

Σύρθηκες...
Κουφάρι της απώλειας
στο χείλος γκρεμών και Αβύσσων,
με τα μαλλιά λιτά,
έρμαιο ανέμων και δακρύων.

Άγγιζες τα βράχια να νιώσεις πόνο
μπήγωντας τα νύχια στις σχισμές αλμύρας.
Αγκάλιασες τα πτώματα ονείρων
και κυλίστηκες αλλόφρωνη σην άμμο,
Ιερεια της οδύνης...

Θυμόσουν σπαροδικά...
τα λόγια αντηχούσαν σαν κύματα τρικυμίας.
Βύθιζες το κεφάλι στον ωκεανό να κοπεί η ανάσα
και πάλευες να πνίξεις την οδύνη.
Φοβόσουν...

Μια λύσσα Κολασμένη σε έσερνε στα βράχια.
Ποθούσε το κορμί να ματώσει
σε παρόν και μέλλον τρικυμίας.
Τα δάχτυλα έσφιγγαν την καρδιά
και πότιζαν την άμμο αίμα.

Βαδίζεις...
Στην άμμο της απώλειας
με τα μαλλιά να ευωδιάζουν τρικυμία
και το κορμί να τρέμει
από τη λαχταρά να ματώσει...