Η μνήμη του κορμιού

Ψηλαφίζεις το κορμί που τόσο καλά γνωρίζεις.
Κι όμως σου φαίνεται ξένο...
Μήνες, μπόρες, βράχια και κοράκια το σμιλέψανε
καθώς ξεχύθηκε στους γκρεμούς της συνειδητότητας
ποθώντας να ματώσει.
Το καπηλεύτηκαν οι εποχές, τα χρώματα κι οι ίσκιοι.
Το τσάκισαν χέρια δουλεμένα στην απάτη.
Το σημαδέψαν λύκοι και σειρήνες.
Το θώπευσαν τα πάθη όλης της πλάσης.
Κι όμως δεν αναγνωρίζεις τις πληγές.
Κι όμως δεν διαβλέπεις τις τρύπες απ'τα καρφιά.
Κι εσύ σαν όλους ζουλάς τη σάρκα
και ξεφυσάς επιφωνήματα χαράς
για ό,τι είναι απόληξη χιλίων θανάτων.
Μικρή πατρίδα γνώριμη έχασες το φως σου.
Μυριάδες λιμάνια πια και δεν θα σε θυμάμαι.
Ίσως σε αναλαμπές να σε αναγνωρίζω
και να αναπολώ τις ώρες
που ταξιδεύαμε στα πέλαγα παλιά.
Με οργή απαιτείς να μη σαλπάρω.
Και με αρπάζεις απ'τα μαλλιά
να σου πω το ψέμα κοιτώντας σε στα μάτια.
Σου ορκίζομαι επιστροφή
κι ας ξέρουμε κι οι δυο πως η θάλασσα είνα πλανεύτρα.
Θα σε ξεχάσω, πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος.
Θα με θυμάσαι, με μια οργή πιο γνώριμη πια
κι απ'την ίδια την μορφή μου.
Με έδιωξες για να με πονέσεις.
Χρέος για τους μήνες που σε πάταγα στη γη.
Χρέος για την πλάνη και τον εξευτελισμό.
Μα δεν πονώ, το ξέρεις?
Σε πρόλαβαν οι μπόρες, τα κοράκια και τα βράχια.
Κι ας μην αντιλήφθηκες
τη γεύση των φιλιών μου από αίμα.
Κι ας μην αναγνώρισες τη λέπρα στο κορμί μου.
Δυο ώρες σε θυμήθηκα και άραξα το καράβι.
Μα σάλπαρα προτού να ξημερώσει.
Και φεύγοντας σε έσβησα απ'την μνήμη
χαράζοντας τη ρότα για Βορρά.