Φοίβος

Σμίλεψαν οι εποχές κορμί από μάρμαρο.
Χάραξε στο μέτωπο σημάδι η Αφροδίτη
Τύλιξε τη γυμνή μορφή με μύρο
έρανε το στήθος αρώματα Θεών.
Ήλιος καίει το δέρμα σου και στάζει ιδρώτα
χρωματίζει την πλάτη σου αυλάκι αλμυρό.
Τα δυο σου χέρια θαλπωρή άλγους και μένους
στο βλέμμα χρυσαφίζει ψυχής σου ποταμός.
Στο πλάι σου πολέμησα δράκους και θηρία
με οδήγησες στην έρημο με βήμα σταθερό.
Φωνή γαλήνια, γάργαρη στην πάλη με τα θεία
καβάλησες τον Πήγασο ιππότης φοβερός.
Και γκρεμιστήκαμε...
Στα σκοτεινά υπόγεια καπνός και αλκοόλ.
Λόγια οργής και απώλειας,
πνιγμένη απελπισία.
Άστραφτες
με φωτοστέφανο δοχεία αλκοόλ.
Σε ζήτησα, σε έψαξα..
Σύρθηκα στα πόδια σου γεμάτη ουλές.
Ούρλιαζα τον πονο μου καθώς
έραινες ξύδι το λεπρό κορμί.
Σε άρπαζα να θρέψω την οργή
χυμούς απ'τα μαρμάρινα λαγόνια
Στοργικά με απόθετες στη βρεφική μου κλίνη
και πάλευες να ξορκίσεις τη Μαινάδα
με τη γάργαρη φωνή σου
σφίγγοντας με απ'το λαιμό
πάλευες το Λύκο.
Κι η Αγάπη μας απεγνωσμένη...
Έρμαιο μιας μοίρας και του χρόνου.
Πατέρα, αδερφέ και Ερινύα της ψυχής
Πανάκεια του άλγους...
Μαρμάρινος κι απρόσιτος
ιππότης και θεός
λατρεύεσαι μα δεν αγγίζεσαι
από το θνητό κορμί μου.
Παλεύεις να σώσεις μια ψυχή
και την πυρώνεις δέος.
Ανέγγιχτος, λατρευτός,
ανάσα της οδύνης.
Σ'αναζητώ σ'όλη τη Γη
φρενίρης απ'τον πόθο.
Οι Θεοί σε σμίλεψαν Απόλλωνα,
η ψυχή Έρωτα, θνητό. θεό και Φοίβο.