Πτώση

Ατενίζεις το κενό
παλιό, γνώριμο φίλο.
Φαντάζεσαι να φύτρωναν
φτερούγες Πήγασου
στις δυο σου ωμοπλάτες
και χαμογελάς πικρά...

Η Απώλεια σου κόστισε
τον Έρωτα του Θανάτου.
Και μια οργή που σ'έθρεψε
χρόνια πολλά, απ'την κούνια.

Αναπολείς την απόγνωση,
τη μόνη σου φίλη και αδερφή
και νιώθεις να σου λείπει...
Η Δύναμη σου πρωτόγνωρη
και σε προβληματίζει.
Σε κάποια Κόλαση κέρδισες
και πάλι την Ελπίδα...

Λευκές πια ειν'οι νύχτες σου
ευωδιάζουν Φως
και όνειρα κεντημένα στ'άστρα.
Παλεύεις μ'άγνωστο θεριό
κι η Νίκη πλέον Μάνα.

Θυμάσαι τ'άλγος, την οργή
ποταπά αστεία
πλεγμένα σ'ένα Εγώ θηριώδες,
που σκιάζει τη Μορφή σου.

Σημάδεψε η Κόλαση την άθλια ψυχή σου
και πια ξεκάθαρα παλεύεις με το Τέρας.
Τα πέπλα του διάφανα
και βλέπεις την Αλήθεια,
σιγείς και νιώθεις την καρδιά
να σπαρταρά στα στήθια.

Αγάπη της Απώλειας,
Υπομονή των Πάντων,
Αποδοχή της Φύσης των
και Έλεος ατέρμονο, φυσικό
Συνείδηση των Όλων.

Ατενίζεις το Κενό...
Χαμογελάς πικρά.
Στρέφεις το βλέμμα στον Ουρανό
και ανοίγεις τα φτερά.