Στρόβιλλος η μέθη σου
επιστρέφει σαν χειμώνας,
σαν ήλιος και βροχή,
μα ποτέ δεν ξεχνάς τις εποχές.
Κι αν συννεφιάζεις και ξεμακραίνεις,
σαν ηλιαχτίδα σκας ανάμεσα στα βλέφαρα
και καις ως το κόκκαλο τη ζωή και τη λογική.
Σαν στρόβιλλος ξεχύνεσαι να γκρεμίσεις
αυτά που χτίζουνε οι νύχτες.
Και στον καθρέφτη ορμάς με βια
να ματώσεις το βλέμμα μου καθώς ασπρίζει.
Μα γνωρίζεις το μέλλον,
σοφός Εξάγγελος
και στα σύννεφα θα κρύβεσαι
μετά την καταστροφή.
Και σαν ανάψει φως και πάλι στην ψυχή
θα εμφανιστείς σαν την όγδοη πληγή
να πνίξεις την ελπίδα.
Άγγελος, Εξάγγελος κι η πτώση σου καθρέφτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου