Φωτιά στο λιμάνι

Κόκκινος ο ουρανός κι αναζητάς
το φως που ζέσταινε την καρδιά σου
κι άνοιγε φτερά σε άλλους κόσμους...
Το χέρι που σε οδήγησε στον μπλε κόσμο
και την αγκαλιά που γέμιζε φτερούγες από αγγέλους.

Φαρμάκι μες στα σωθικά και πνίγεται ο λυγμός
στο δηλητήριο που πότισε την καρδιά σου πίσσα.
Κι απλά ζητάς... Ζητάς, ζητάς και φεύγεις.
Καλπάζοντας σε σύννεφο ζοφερό
που καίει από όπου κι αν περνάει.

Ο ταξιδιώτης γνέφει στα όνειρα
με βλέμμα απογοήτευσης και βαθειάς πίκρας.
Σκύβει το κεφάλι και γυρνά την πλάτη
στην ιέρεια που λέρωσε τα χέρια της με αίμα.

Καθώς απομακρύνεται στο κάδρο της ζωής σου
με τα χέρια ανοιχτά σκορπίζει ανέμους
να παρασύρουν τα δάκρυα που κρύβει
και μια πέτρα βίδωσε στα στήθη για ν'αντέξει.

Βουβή και πέτρινη κοιτάς.
Σιωπάς και δεν σαλεύεις.
Το φαρμάκι ατσάλι έγινε και στέκεις μαρμαρωμένη
με δυο κόκκινα δάκρυα να κρέμονται απ'τα μάτια
απομένεις άδεια να κοιτάς τη φωτιά στο λιμάνι.