Φόβος

Νανούρισμα, να ήμουν εκεί, στην ψυχή να αφήσω
στολίδι η καρδιά μου στα βλέφαρα του ύπνου...
Σαν αεράκι να μπω στα χείλη τα μελωμένα
και να φυσήξω τον καημό που βαραίνει την πνοή σου.

Τα χρόνια σε καρφώσανε σε ξύλο ματωμένο
και κουβαλάς βαριά τα σημάδια απ'τις πρόκες.
Μου άπλωσες θυμάμαι τα χέρια και φώναξες
φύγε, δεν θα σε νιώσω, το αίμα στράγγιξε πια και ζωή δεν έχω.

Κι εγώ τρυφερά τα'κλεισα στα δικά μου
και ένα φιλί τους έδωσα πλεγμένο με αγγέλους,
να σε φυλούν στον ύπνο σου και να σε νανουρίζουν
καθώς εσύ θα προχωράς μακρυά, μακρυά από μένα...

Ανακαλώ τον πόνο σου και την πικρή φυγή σου,
σαν καθρεφτίζω στο νερό το αγκάθινο στεφάνι,
που στόλισαν τα χρόνια μας στα λευκά μέτωπα μας
και μας τα σταύρωσε γριά σκύλα για να γελάσει.

Όπιο σου δίνω να πιεις κι εσύ το ρίχνεις χάμω,
γιατί ο φόβος σου είναι και η δύναμη σου.
Κι έτσι απλά σε προσπερνώ και ραίνω με αηδία
το χώμα που λάσπωσε απ'τα δάκρυα σου.

Να μ'αγαπάς όσο μπορείς και εγώ θα σε ξεχάσω,
γιατί ο τοίχος αν και γαλανός, με πνίγει και αποζητώ να φύγω.
Να μ'αγαπάς κι ας δεν μπορείς, τα βλέφαρα σου ζηλεύω
που κλείνουν και με διώχνουνε τις νύχτες σαν βροχή.

Μα εγώ θα αγγίζω την καρδιά, νανούρισμα να δώσω
σε εκείνο το παιδί που αποζητά βοήθεια.
Κι ας με τρυπούν οι πρόκες σου, με σφιγμένα δόντια,
θα φιλώ τις τρύπες στα χέρια σου, την τρύπα στην καρδιά σου.

Κι ίσως να κλείσει η πληγή, ίσως να μελώσει,
κι ίσως να στάξει δάκρυα λειψά και για μένα.
Να μ'αγαπήσεις κι ας δεν μπορείς, όπως το μόνο φόβο.
Να μ'αγαπήσεις κι ας χαθώ στη γνώριμη φυγή.