Ναυάγια

Τσακίζονται γυμνά κορμιά στα βράχια.
Η νύχτα κρύβει τη βροχή και τον αγέρα
που παρασέρνει όσα ένιωσες
και τα πετά στην άβυσσο
της κάθε σου απώλειας.

Φοβάσαι...
Τα μάτια σου, το χρόνο, τη λήθη και την αλήθεια,
μήν και προδώσουν τον κήπο
που άνθισε βαθειά μέσα στα στήθια.

Σαν αγναντεύεις το πέλαγο
ξεχνιέσαι απ'τα ναυάγια
και ποθείς στον ορίζοντα
να πας με τούτη τη γερασμένη βάρκα.

Μ'ανοιχτά πανιά
και τον αγέρα να ξυπνά την ψυχή,
σε γαλάζια νερά
και βυθούς το ονείρου.

Τσακίζονται γυμνά κορμιά στα βράχια
κι εσύ με την ψυχή γυμνή
σαλπάρεις μες στην θύελλα,
τυφλή και ηλίθια μαγεμένη.