Αχέροντας

Στέκεις στην άκρη της σιωπής
με χέρια απλωμένα στ'αγιάζι
και εκλιπαρείς μια αγκαλιά
απ'το βουνό, το χάδι της μάνας.

Τ'αστέρια τρεμοπαίζουνε στις μνήμες του νερού
καθώς μουλιάζεις παγωμένη σε χείμμαρο δακρύων.
Κλείνεις τα μάτια και λεχούδι σε κρατούνε
δυο χέρια στοργικά που έμαθες μια ζώή να σε στηρίζουν.

Τα δάκρυα μουλιάσαν την ποδιά που ξαπόσταινες τα βράδυα
και μια λέξη έσταζε απ'τα σφαλιστά σου χείλη.
Μη φύγεις, τούτη η αγκαλιά ζωή είναι και μου την κόβεις.
Μη φύγεις και θανατωθεί το παιδί στα σπλάχνα.

Ορφάνια έζησα αβάσταχτη στους αιώνες καταδίκης.
Κι αυτά τα χέρια, που ροζιάσανε στον αιώνα, μόνο έχω
ανάμνηση και ζωντανή μνήμη της αγάπης.
Μη φύγεις, αδειάζει η ψυχή μου.

Ανάσανες το βουνό και σύγκριο σε διαπερνούσε.
Ο Πατέρας έστεκε παράμερα, προσμένοντας το ταίρι του.
Κι εσύ με οργή απέστρεφες την ίδια την καρδιά σου
στα λόγια που σου ψιθύριζε ο αέρας του θανάτου.

Να γραπωθείς απ'την ποδιά, να συρθείς στον Άδη,
να επιστραφούν τα χρόνια σου που δανείστηκες,
να τα πετάξεις στα μούτρα του Χάροντα με αηδία,
που άνομος βαρκάρης θέλει να σου κλέψει την Αγάπη.

Κι όπως ξεμακραίνεις στη ζωή σπαράζει η καρδιά σου.
Γνώριμη η απόγνωση, γνέφει στο πλάι σου στοργικά
πως πάντα κοντά σου θα'ναι.
Μια φίλη στοργική, απώλειας πετράδι.