Ξημέρωμα

Σκυφτά βαδίζει η προσμονή,
τη σέρνεις απ'το χέρι,
δε θέλει πια να περιπατεί
στα αγκάθινα τα μέρη.

Κουράστηκε η απόγνωση
να σπρώχνει το καρότσι
και ξάπλωσε κατάχαμα
θεριών να γίνει βρώση.

Στέκεις πλάι τους και απορείς
για το συνάφι φίλων
που φορτώθηκε η καμπούρα σου
αντί για ένα πιστό σκύλο.

Πόσες φορές σε πρόδωσαν,
πότε η μια, πότε η άλλη.
Τώρα κείτονται χαμέ κι οι δυο,
γελούν με το δικό σου χάλι.

Πετάς στα μούτρα τους ό,τι κρατάς
όνειρα και ζωή
και αφού τις βρίζεις με οργή
τρέπεσαι σε φυγή.

Μονάχη θα λύσεις τούτη τη φορά
το Γόρδιο Δεσμό.
Δε θα σταθείς να τον κοιτάς ελπίζοντας σε θαύμα
μήτε θα τον κόψεις ξαφνικά σαν παρλιακή μαινάδα.

Βαδίζεις σχεδόν τρέχοντας
μακρυά απ'το συνάφι
και δεν γυρνάς, μήτε ματιά,
στα περασμένα λάθη.