Τίποτα

Αν μ'αγαπούσες τ'αστέρια θ'αλλάζαν χρώμα
και φτερουγίσματα θα μ'αγκάλιαζαν σφιχτά,
αντ'αυτού τρέμουν τα πόδια μου,
τα γόνατα λυγάνε
μπρος στο γκρεμό αιώνιας μοναξιάς.

Πληγές δε θα έχασκαν στον ήλιο και στ'αγιάζι,
ούτε θα ούρλιαζα τον πόνο μου με οργή,
λόγια σκληρά δε θα καρφώναν πάνω σε ξύλο
τη ματωμένη μου, απ'το βλέμμα σου, ψυχή.

Με αναμνήαεις δεν θα μου'φτυνες στη μούρη
όσα εγώ ποτέ δεν έμοιασα με Κείνη
και δε θα γύρναγε η σκέψη σε κάποια χρόνια
που όπως λες για πάντα θ'αναπολείς.

Αν μ'αγαπούσες η ζωή μου δε θα φοβόταν
κάθε ανάσα σου μην τυχόν μου την κλεψουν,
δε θα'χα λιώσει κερί πεθαμένου
δε θα σάπιζα μια ζωντανή νεκρή.

Μια αυταπάτη η αγάπη σου.
Αυτό ήταν. Λόγια κενά και δίχως σημασία.
Μένος του δράκου με γλώσσα όλο λύσσα
και απαξίωση όποιας δικής μου αξίας.

Ύπνος βαθύς, μα εγώ εδώ σπαράζω,
αγκαλιά με την ανάμνηση Εκείνης,
μπήγω τα χέρια στην καρδιά μου και ουρλιάζω
το παράπονο της στερνής μου οδύνης.