Σκοτάδι

"Πνίγεται όποιος βυθίζεται και δεν κολυμπά."
Ο πνιγμός δεν είναι η χειρότερη εκδοχή...
Σιωπή, σκοτάδι, λήθη, ανυπαρξία.
Όμως δεν πνίγεσαι. Τουλάχιστον όχι κυριολεκτικά.
Κι όσο ακίνητος κι αν μένεις δε θα λυτρωθείς.

Μια μάνα έπεσε σε ποτάμι με το οκτάχρονο αγοράκι της.
Το'δεσε γερά στο κορμί της να μην μπορεί να κολυμπήσει.
Βυθίστηκαν αγκαλιά στο σκοτάδι.

Ο ποιητής της Πρέβεζας βούτηξε στη θάλασσα και πάλευε να πνιγεί.
Πάλευε. Η ακινησία ήταν αδύνατη στην τελική απελπισία του.
Η θάλασσα τον πρόδωσε. Αυτοπυροβολήθηκε κοντά στο καφενείο του χωριού.

Ο Εθνικιστής λόγιος έφιππος βυθίστηκε στην αγκαλιά του Ποσειδώνα.
Κι αυτός δεν αρνήθηκε την αγάπη του.
Τον αγκάλιασε το σκοτάδι.

Κι απορείς. Ατενίζοντας τσιμέντα από ψηλά και πατώντας πλήκτρα.
Γυμνή δίχως αγκαλιά και σωστή κουβέντα.
Ποιό υγρό στοιχείο θα σε αγκάλιαζε σαν την κοιλιά της μάνας.
Κείνο το υγρό σκοτάδι σιγουριάς που χαράχτηκε στη μνήμη της ύπαρξης σου
και σφαδάζεις έξω από αυτό, τσιρίζοντας τη μοναξιά σου.
Ακάλυπτη στον κόσμο.

"Πνίγεται όποιος βυθίζεται και δεν κολυμπά."
Κουνάς τα χέρια ψάχνοντας να βρεις μια έξοδο στο σκοτάδι.
Ή από το σκοτάδι?...