Ελπίδα

Θαμμένη στα συντρίμμια η ανάσα σου αργοσβήνει.
Πνίγουν οι καπνοί τη θέληση για ζωή,
όπως τα φίδια το μυθικό Ηρακλή στην κούνια.
Τυλίγεται η πίκρα στο λαιμό σου.
Να σκάσει το νεογνό να λυτρωθεί η προδομένη.
Άδικο μένος, μα στην αλήθεια δεν χωρά το άδικο.

Στριφογυρνάς, αδυνατώντας να παραδωθείς σε ψεύτη Μορφέα
που παζαρεύει άπονα τα όνειρα του ξύπνιου.
Πονάς. Μα δεν ποθείς τη λήθη.
Γραπώνεσαι με τα νύχια στον γκρεμό,
ελπίζοντας πως μόλις σηκωθείς
θα αντικρύσεις τα Ηλύσσια Πεδία
και πίσω απ'το λόφο τη Διηάνειρα να καλπάζει.

Και τα κεριά θα σβήσουν,
Σαν τη ζωή που τέλειωσε.
Κι η ευχή θα φυσήξει για τη ζωή που αρχίζει.


Πονά το κορμί. Ραγίζει.
Το γδύσανε από φίλους και σιωπές που τρέφαν την ψυχή.
Και αγκαλιές θηρίων.
Μα οι θάνατοι γλυκείς.
Σαν την αυγή της μέρας που μυρίζει βροχή.

Ελπίζεις και προσμένεις.