Ξανά...
Ανττικρύζεις συντρίμμια. Εποχές και αναμνήσεις.
Κι ανάμεσα τους αποκαίδια όνειρα.
Μα η απώλεια εσαεί υπέρτατη ηδονή...
Ελευθερία.
Και η καινούργια αρχή βάλσαμο.
Σ'απογυμνώνει η ζωή από όσα έχουν σημασία.
Από κάθε τι μικρό που χαρίζει ευτυχία.
Για να βρεθεί κάτι καινούργιο να σε συντρίψει.
Κι η κούραση επική...
Μαθαίνεις... Να ζεις χωρίς.
Και πάνω που ονομάζεις κάτι ευτυχία
η γριά σκύλα σου ορμά και σε ξεσκίζει.
Μα πλέον μειδιάζεις αχνά,
καθώς γνωρίζεις την πορεία σου
και τα θέλω που δεν έχεις.
Φαντάζεσαι ευτυχισμένα μέλλοντα,
μα σε αγχώνει το όνειρο, όπως και η ουσία.
Θέατρο η κωλοζωή, μή δίνεις σημασία.
Μον'άντεξε γιατί τα χειρότερα έπονται
και δεν θες να στερηθείς του γέλιου.
Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου