Εγκατάλειψη

Τσιρίζει η σιγή στα αυτιά σου.
Σέρνεις κύμβαλο αλλαλάζων στα σοκάκια της απώλειας
κι απλώνεις το χέρι για ελεημοσύνη.
Άφαντη η συμπόνοια.
Πρόσωπα γεμάτα χαιρεκακία σε προσπερνούν.
Τρέχουν να αρπάξουν τα τιμαλφή απ'το κουφάρι που κείτεται στο δρόμο
και ανατριχιάζεις στη σκέψη πως έπεται η σειρά σου.
Μήνες αγωνίστηκες να φτάσεις σε τούτη την πόλη των νεκρών.
Αφέθηκες στα όρνια και στις αμμοθύελες να σμιλέψουν το κορμί σου.
Και οι ληστές σε απάλλαξαν απ'την Αξιοπρέπεια.
Οι πληγές σου χάσκουν στον ήλιο και αναπολείς τις ώρες που σε ξέσκιζαν κοράκια.
Οι κραυγές τους σε καθήλωναν στο χώμα.
Τα ράμφη τους τραβάγανε τα ρούχα σου
και η οργή τους απομυζούσε την ψυχή σου.
Τσιρίζει η σιωπή στα αυτιά σου.
Δεν αντέχεις την αναμονή για το ξημέρωμα.
Εκλιπαρείς τη νύχτα να σου ορμήξουν σκύλοι και να σε διαμελίσουν.
Τότε το πλήθος θα σε αναζητήσει παντού, θα μάθει το όνομα σου.
Θα ψάχνει με αγωνία να βρει το κουφάρι σου και να αρπάξει την καρδιά σου.