Βρώμη

Ποτήρια σπάνε στα δυο
σαν μια καρδιά που δέχτηκε βέλος.
Ερωτεύεσαι.
Τη μουσική, τα φώτα, το αλκοόλ.
Το βράχο που κρύβεται πίσω απ'το οχυρό.
Χαζεύεις τις πλαγιές στο στήθος του
και ανασαίνεις πύρινη αδημονία.
Αυλάκια πόθου χαράζουν την πλάτη, τους μηρούς, τα μπράτσα.
Ζαλίζεσαι.
Με μουσική, φώτα και αλκοόλ.
Οι λέξεις υγραίνουν τη γλώσσα που βουτά σε γλυκό μεθύσι.
Τα αγγίγματα πυρώνουν το νου.
Αναστενάζεις ξεφυσώντας μουσική, φώτα αλκοόλ.
Και φεύγεις.
Αφήνοντας τη βρώμη σε κουβά στο χώμα να καλέσει το άτι προσμονής.