Κιμωλία

Βαμμένα τα χέρια λευκή σκόνη.
Διαλύθηκε η κιμωλία στα χέρια
σαν όνειρο που στράγγιξε σ'ένα λυγμό.

Ανέμιζαν οι τούφες στον αγέρα
καθώς τσίριζε το ξύλο μες στο τζάκι
κι απέμεινες στήλη άλατος μπροστά στη φρίκη.

Κόμπος η προδοσία στο λαμό σου
μέτρησε τα λόγια της φυγής
κι απόθεσες οργή και μένος
στο κούτσουρο της ντροπής.

Σαστισμένη η πόρνη ρώταγε τ'όνομα σου
και ζέσταινε την οχιά στη φλόγα
καθώς λυγούσαν αδύναμα γόνατα σου
σωριάστηκες λεπρή στο κάθε ψέμα.

Δυο κορμία ζάσταινε η φλόγα
κι έμπηξες Καιάδα φωνή
να ξορκίσεις τον πόνο απ'τα στήθια
να λιώσει στη φλόγα η οργή.

Μαρμάρινη ψέλλισες δυο λόγια φιλικά.
Κι απέστρεψες το βλέμμα του θανάτου.
Χαμόγελο από κερί και έλιωσε μεμιάς
στα βήματα του αοράτου.

Βαμμένα χέρια απ'την κιμωλία.
Σφίγγεις τον σπόγγο και στάζει δάκρυ.
Ξεπλένεις τα σχέδια της ζωής.

Υψώνεις το χέρι και χαράζεις
το τέλος στον πίνακα της σιωπής.