"We must let go of the life we have planned, so as to accept the one that is waiting for us." Joseph Campbell
Πολύ λίγοι άνθρωποι πραγματικά ζουν τη ζωή τους...
Εγκλωβίζονται σε πρέπει και θέλω, που συνήθως δεν είναι καν δικά τους...
Φτιάχνουν μικρόκοσμους με αστραφτερούς φράχτες, λευκά χαμόγελα και συμβατικές συζητήσεις. Σπάνε τους καθρέφτες και ψυχαναγκαστικά καθαρίζουν τα σπίτια και τα ρούχα τους. Αποστρέφουν το βλέμμα από την ασχήμια, την αλήθεια, τη ζωή. Και αργοπεθαίνουν...
Καταλήγουν σε ένα καφενείο να μιλάνε για πολιτική, μεθώντας και αναπολώντας παλιές κατακτήσεις, ή κάνουν μετάνοιες στην εκκλησία σε μια απέλπιδη προσπάθεια να γεμίσουν το κενό τους. Οι πιο "επιμελείς" απολαμβάνουν τους καρπούς των "κόπων" τους ταξιδεύοντας, ή παλεύοντας με την απραξία και τα εγγόνια σε εξοχικά, ή χωριά. Χαραγμένες ρυτίδες στα πρόσωπα τους ουρλιάζουν για τη ζωή που τελειώνει και δεν έζησαν.
Και σαν κλείσουν στερνή φορά τα βλέφαρα τους, δακρύζουν καθώς ακούν τον ψίθυρο των καταραμένων ποιητών:
"Να αδράξω την αλήθεια μέσα σε μία ψυχή και σε ένα σώμα"
Arthur Rimbaud
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου