Μένος

Οργή βράζει στα σπλάχνα σαν της κολάσεως πίσσα.
Βυθίζεις τα νύχια στις σάρκες σου να αντέξεις το μένος.
Σφίγγεις τα δόντια να ματώσουν οι λέξεις
και ο νους χτυπά κύμβαλο φωτιάς.

Σωριάστηκες στο βόθρο της αλήθειας
και πνίγεσαι στα λόγια που ήθελες να πιστέψεις.
Ψέμματα και ευσεβείς πόθοι
όνειρα και μήνες βρωμερής λήθης.

Τσακίστηκες στα βράχια όπως προείπες...
Κουφάρι ανεμίζεις στον θαλασσινό αγέρα
κι οι γλάροι τσιμπούν κομμάτια σάρκας,
βορά στα νεογνά τους.

Θα θρέψεις τους ταξιδευτές της θάλασσας,
χωρίς τη θεληση σου
καθώς θα σε χλευάζει η πλάση,
σκαρί σακατεμένο.

Ουρλιάζεις...
Το χρόνο που βούτηξες στο βόθρο των ονείρων
και κατασπάραξε την τελευταία σου πνοή.
Βήχεις καρκίνο σαν να θες να σου βγουν τα σπλάχνα.
Να ξεράσεις την καρδιά άλλο να μη νιώθεις.

Μα ο θάνατος απάνθρωπος, αποστρέφει το βλέμμα.

Ουρλιάζεις...
Τη λύσσα της κολάσεως σε σκέψεις και γιατί.
Ορμάς στον τοίχο και ραγίζεις το άδειο σου κρανίο.
Μπήγεις τα νύχια στο στήθος να ξεριζώσεις την καρδιά.
Ουρλιάζεις στους θεούς για δικαιοσύνη.

Κι αφήνεσαι...
Σε θάνατο γεμάτο με χολή
να πνίξει τη ζωή σου.
Μαινάδα της απώλειας
ξεχύθηκες πάλι να θερίσεις τους παραβάτες.

Κι η Δίκη σου Ατσάλινη Ρομφαία
θα πέσει στα κεφάλια των ληστών,
πληγή δίχως λυτρωμό.
Κι ίσως τότε χαμογελάσεις
και στάξει μέλι στα στήθια...