Συγχώρεση

Στέκεις παράμερα και μετράς τα δάκρυα σου.
Πέτρες λασπωμένες που ίσως και να αξίζουν κάτι,
αλλά για ποιόν.
Να μην περιμένεις τίποτα σου ζητάνε πια οι χειμώνες
και να κοιτάς τον άλλο μες στα μάτια, σαν καθρέφτης.
Μα νιώθεις ο καθρέφτης ράγισε,
γιατί όλο κομμάτια γυαλί βγάζεις απ'τα μάτια.
Πετράδια που δεν αξίζουν τίποτα...
Κι όπως πάλλεται η καρδιά συγχώρεση ψιθυρίζει,
για όλα όσα ζήτησες, μα δεν στα χρωστάει κανείς.
Ούτε εσύ όμως χρωστάς να μη ζητάς.
Και το γέλιο κόκκινο πανί σε ταύρο.
Ξεφυσάς απόρριψη και χυμάς να το ξεσκίσεις.
Πίεση χρεώθηκες κι ας σκύβεις απ'το βάρος.
Τα θέλω μάστιγα, λοιμός και κατατρεγμός.
Ζητάνε οι χειμώνες και παγώνουν.
Σιωπηλά ζητάνε και δίνουν δίχως λέξεις, μήτε καρδιά.
Γελούν και σε δικάζουν.
Μα η καρδιά πάλλεται σε ρυθμούς συγχώρεσης,
γιατί οι μεγάλοι δάσκαλοι με τη μάστιγα ξέρουν να χτυπούν.
Με χέρια άδεια χαμογελάς, καθώς υπερίπτασαι σε μπλε ουρανό.
Και τα παιχνίδια ελέγχου μοιάζουν παιδικά και άσχημα.
Ανιαρά και κρύα.
Γελούν οι χειμώνες και κρίνουν, μα η καρδιά σου άνθισε και απλά χαμογελάς.