Χορέψαμε στην άκρη του γκρεμού πιασμένοι χέρι χέρι,
τρελλοί και αισιόδοξοι στα χρώματα του φωτός.
Τα όνειρα χαράξανε στην ψυχή
λαβωματιές που πλημμυρίζουν αίμα τα σεντόνια.
Μια ανάμνηση η ζωή, καλή, κακή κι οργισμένη.
Η απώλεια κι η μοναξιά οι μόνοι φίλοι
και μια ταφόπλακα στη θέση της καρδιάς,
"ενθάδε κείται η ελπίς".
Σε παρασέρνει η ζωή στο χώμα και τη λάσπη,
παλεύεις να κρατηθείς αρτημελής,
μα ήδη διαμελίστηκες σε χρόνια δικασμένα.
Κάποιες στιγμές χαμόγελου σου κρατούν το χέρι
και οι φίλοι σου που μιλιά δεν έχουν, παρήγορο χάδι στην ψυχή.
Στέκεις πλάι τους κι απλά ακούς την καρδιά τους,
κενή από ανθρώπινα συναισθήματα και μνήμες, παρήγορη παρέα.
Κι αναρωτιέσαι η χαρά αν είναι αυταπάτη.
Και η αγάπη μύθος.
Τη χαμμένη αγκαλιά πια δε νοσταλγείς,
σου αρκεί να στέκεις πλάι πλάι με τα άτια της σιγής.
Αγγίζεις το κορμί τους κι αυτή η θερμότητα σου θυμίζει πως ζεις.
Κι αν ζεις, χρωστάς νομίζεις.
Όμως αρκεί να αναπνέεις. Κι ας σε τρομάζει. Κι ας πονάει.
Καιρός να ζήσεις έτσι απλά, σιωπηλά και στωικά.
Τέρμα τα μεγάλα όνειρα και οι στόχοι.
Βρες μια πατρίδα και κυλήσου στο λιβάδι.
Τόσο απλά, τόσο κενά, τόσο ανούσια.
Να στέκεις πλάι στα άτια της σιγής και να λούζεσαι σιωπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου