Ο ηλιος σου

Το φως κουράστηκε να δύει

κι η νύχτα να ανατέλει

καθώς τ'άστρο που τόσο πόθησες

δε φέγγει στην καρδιά.

Τσαλάκωσες στη χούφτα σου

το χρώμα της χαράς

και χάραξες ζηλόφθονα

σημάδι ερημιάς.

Κουράστηκε το βλέμμα σου,

η ψυχή βογγάει

και αντηχούν στ'αυτιά

φωνές, παράπονα.

Ευθύνες σου προσάπτουνε.

Το μυαλό σου καίει

και ένας λυγμός κόμπιασε

στα χείλη τα ξερά.

Τον ήλιο πόσο πόθησες,

να'ρθει να σ'αγκαλιάσει

και μ'ένα γάργαρο γέλιο

να σε παρασύρει.

Τραγούδια να ηχούν στ'αυτιά

και πονηρά στιχάκια

να φτερουγίζει η καρδιά

στα χέρια τα χρυσά.

Λιβάδι να ατενίζει το βλέμμα σου,

άμμο να αγγίζεις

και ο λέοντας να τινάζει

τη χαίτη του με βια।

Να πλημμυρίζει η καρδιά

να γελά το στόμα

και τραγουδάκια να μουρμουράς

του ήλιου, της φωτιάς.

Θυμήσου τους ανέμους του,

το λευκό της νύχτας

και τα δυο χέρια που πλέξανε

μια αγάπη της βραδιάς.

Θυμάσαι (ποιός να ξέχασε;)

ο χρόνος δεν υπάρχει ...

Χαμόγελο άστραψε

στα βάθη της καρδιάς.

Το για πάντα ψέλλιζες

δειλά δειλά

ευχή της πρώτης αγάπης

και ονειρευόσουν χρυσαφιά

βράδια από φωτιά.

Για πάντα.

το ονειρεύτηκες....

Και να, ο χρόνος δεν υπάρχει

μόνο η γλυκιά νοσταλγία

και η αδημονία τηε φωτιάς.