Στα ακροδάκτυλα της μοίρας σου πατώντας
βήμα το βήμα πέταξες εδώ
και γελαστά το δρόμο πίσω σου θωρώντας
μου αφιέρωσες τραγούδι χαρωπό.

Πόσα τα όνειρα που ξύπνησες χρεωμένη?
Πόσες οι πίκρες και πόσα να'ναι
πια τα χρόνια της φυγής
στα ακροδάκρυλα ζυγώνεις μεθυσμένη
απ'τ'ανεκτίμητο κρασί της ζωής.

Χαμογελάς κι όλη η πλάση ανασαίνει
στον ουρανό ξεχρεώνεις τις χαρές
μία ελπίδα είδα στα μαλλιά σου καρφωμένη
και στο πουγγί σου άλλες δύο ζωές.

Στα ακροδάκτυλα πατώντας μεθυσμένη
με πλησιάζεις και ανασαίνω τη ζωή
σ'αναγνωρίζω σε σπασμένο πια καθρέφτη,
μία ψυχή ανάλαφρη, λαμπερή.