Θάλασσα

Παραπαίει η σκέψη
σε κάτι θολό
σαν σύννεφο βαμμένο
μουντό και υγρό.

Ταξίδευε κάποτε έλεγες
και πλάι Της διψούσες
μα τα χείλη ποτέ δεν δρόσισε
μία γουλιά νερό.

Αλάτι ξέβραζε θολή
και μόλυνση και πίσσα
μα συ κοντά παράστεκες
σαν να'σουνα μωρό.

Σαν έσκυβες να Την αφουγκραστείς
χαιδεύανε τ'αυτιά σου
τα λόγια που τώρα πια ξεχνάς
θαμμένα στο βυθό

και χαίδευε απαλά
την σκοτεινή ματιά σου
γαλάζιο, μπλε, και πράσινο
και ιριδίζον φως.

Ταξίδευες και έγνεφες
στα ψαροπούλια γύρω
μηνύματα και έννοιες,
καθρέφτες στο νερό

θα χάριζες, όλο έλεγες,
το στέμμα της ζωής σου
σε αυτό που θα'βρισκε
οτιδήποτε στεγνό.

Θυμάσαι πια στον ύπνο σου
Εκείνη που πλάι Της διψούσες
και παρέσυρε τη σκέψη σου
και πάλι ο βυθός.