Το Μαύρο Ποτάμι

Ξεχύθηκε το μαύρο ποτάμι να πνίξει τα πάντα:

Τα όνειρα που έλεγες πως είχες
το λευκό ίσκιο που έπαιζες στο φως
τα κόκκινα μάγουλα που έβλεπες καθρέφτη
και την αγάπη που ζητούσες διαρκώς.

Μία καρδιά στα μάτια σου ματώνει
και ένα βλέμμα που σκοτώνει ό,τι δει
μ'αυτά απόμεινες έρημη και μόνη
και με κατάρες αντί για την ευχή.

Λέει πως κλαίει για σένανε τα βράδυα
σπαράζει λέει και η κοιλιά της πια γυμνή
λέει πως νιώθει αδικήθηκε, Μαινάδα,
και αποδίδει την ευθύνη στο παιδί.

Μαύρο θεριό κατρακυλάς μες στα σοκάκια
μία ψυχή λασπωμένη και πικρή
ξερνάς φλόγα και πίσσα απ'τα σπλάχνα
και ουρλιαχτά σε μια πανσέληνο υγρή.

Μαύρο σκοτάδι πήζει στη μορφή σου
δηλητηριάζεις ό,τι αγγίζεις και το τρως
με μία χαρά άγρια και μίσους
απέμεινες μόνη να γελάς διαρκώς.

Δες ποιός ορίζει πια το κορμί σου
και ο νους σου ναυάγησε στη σιωπή
μαύρο ποτάμι κυλά μες στην ψυχή σου
του παραδίδεσαι αδύναμη, θολή.