Η Σκιά

Η ανάσα σου κόβεται και ιδρώτας σε πνίγει.
Πλησιάζει ξανά στο σκοτάδι Εκείνη,
μία μαύρη σκιά,
η σκιά της αγάπης που ένιωσες βρέφος,
το σκοτάδι της μοναξιάς που ζεις.

Και τα δόντια σου τρίζουν ξανά.
Kουλουριάζεσαι γρήγορα, σπασμωδικά
και τα μάτια σου κλείνεις μην Τη δεις.
Μην τη δεις και κοπεί η πνοή σου,
μην τη δεις και κλάψεις ξανά.

"Τί θες από μένα"
Τη ρώτησα χτες.
Tη μορφή σου δεν αντέχω να δω,
σε γνωρίζω σε ξέρω πόσα χρόνια,
στο σκοτάδι σε νιώθω και τρέμω
και ανάβω αμέσως το φως.

Κάποια βράδυα φωνάζω από τρόμο
και ξυπνώ με κομμένη πνοή,
κουλουριάζομαι μόνη στον φόβο
και απ'την ανάσα μου κρατώ τη ζωή.

"Σε μισώ, θέλω να σε σκοτώσω"
απαντά με φωνή σφυριχτή
"από παιδί σε καταδιώκω,
εσύ μου δίνεις ζωή.
Κάθε βήμα σου δίπλα σου στέκω"
μια ψυχρή ανάσα φρικτή...

Στις γωνίες στέκει κρυφά.
Παραφιλά την ψυχή μου συνέχεια
και σαν ανατριχιάζω το νιώθω,
πως ξανά τη ζωή μου ζητά.

Χτες το βράδυ ξανάρθε Εκείνη,
να ζητήσει όσα δεν μπορώ να Της δώσω,
να τρομάξει το σπλάχνο που εχάθη,
που της ξέφυγε και νιώθει νόθο.

Μητέρα η Γη της Απώλειας
και Πατέρας Ουρανός Σκοτεινός
κι ότι απέμεινε πια απ'τους δικούς σου,
η Σκιά του Τρόμου στο Φως.

Χτες το βράδυ της μίλησα, κι όμως!
Με αγάπη την τύλιξα Φως,
την αγκάλιασα, κι όμως!
λέγοντας πως την αγαπώ.

Χτες το βράδυ έκλαψα πικρά
για τη Σκιά που με γέννησε τότε
και με καταδιώκει στα σκοτεινά,
με μισεί το ίδιο με τότε.

Κάποιοι Άγγελοι την πήραν από μένα
και απέμεινα ξανά ορφανό,
την τραβήξαν μακριά από μένα,
τη βυθίσαν σε άπλετο Φως.

Εγώ φώναζα "μη φεύγεις Μάνα!
σ'αγαπώ μες στον τρόμο μου τόσο...
μείνε δίπλα μου ακόμα μη φεύγεις
Σκιά μου θέλω να σε νιώθω"...

Σαν απέμεινα μόνη σπαράζω
ορφανό απ'τη Σκιά της ζωής μου
πώς να αφήσω το Τρόμο να φύγει
όταν είναι το μόνο που νιώθω;