Δυαδικότητα

Αν η Ζωή σε απάνταγε σε κάποιο σταυροδρόμι
Λευκή θα έκραζε γιατί θρηνείς τα σάπια?
Θέατρο έλεγες η ύλη και γελούσες,
μα μες στην ύλη οι πληγές σου ζουν.

Διττή η φύση του ανθρώπου, ωσάν του Λόγου.
Κι Εκείνος έσπασε στον πόνο της σάρκας.
Κι Εκείνος έσφαλε απ'τους ψίθυρους Μαινάδος.
Κι Εκείνος δείλιασε αντικρύζοντας το Μίσος,
γιατί η ύλη κατατρώει την Ψυχή.

Κι ίσως το Πνεύμα να οριζόταν σύμμαχος,
μα'ναι κι εχθρός χειρότερος της ύλης,
καθώς δικαιώνει τα σάπια και παρασύρει
στο χορό Μαινάδων, ενώ η σάρκα αιμορραγεί.

Κι ίσως θρηνείς γιατί τη δυαδικότητα
πάντα την έσπαζες σαν να'τανε παιχνίδι
κι είτε χαιρόσουν σε ηδονές,
είτε σπάραζες καθώς θηρία τρέφονταν απ'τι σάρκες σου.

Και σαν φωτίζει η Πατρίδα μες στο Νου σου
τότε και μόνο τότε χαμογελάς ευτυχισμένη
κι αποστρέφεις τη μορφή σου απ'τα παιχνίδια
που ονόμασες άδικα αυτό που ζεις.

Αν ήταν παιχνίδια όπως αρέσκεσαι να τα ονομάζεις
δε θα ματώνανε τα μέλη σου.
Δε θα ακουγόταν το ουρλιαχτό σου μες στη νύχτα
και δε θα σπάραζες άδεια στο χείλος του θανάτου.

Αποζητάς συνέχεια να ξεφύγεις
καθώς κομματιάζεις την ίδια τη Ζωή
και αποστρέφεις τον εαυτό σου
απ'τον εαυτό σου και ονειρεύεσαι
Πατρίδα και Φυγή.

Τα Αδέρφια που συνάντησες τα δίκασες με μίσος
γιατί ματώναν και πονούσαν όπως εσύ.
Κι απέμεινες Τυφλή μπροστά στους Αόματους
κατηγορώντας τους πως βλέπεις μόνο Εσύ.

Και σαν θα άκουγες τα λόγια Της
θα σκίαζε το πρόσωπο σου
μια Αλήθεια που αρνιόσουνα να δεις
και κοιτάζωντας τη μορφή σου στον καθρέφτη
θα μέτραγες για πρώτη φορά τα αγγεία της Ζωής.